سوته دلان

«اینو همیشه بابام میگفت، نور به قبرش بباره

رفت و به یادمون نموند، خاک سردی میاره

نه شب جمعه حلوایی، نه حمد و قل هو اللهی...»

زن که طلاشو بده خیلی حرفه! دلمون برات تنگ میشه. بهت عادت کرده بودیم. به

اخم و تخمات، الدرم بلدرمات، سگ خلقیات، ولی گور پدر دل ما، دل تو شاد.

«امام نطلبید، گفت برو شیرازی که حبیبت همون حبیب اللهه.»

«داداش حبیب! من و تو از یه خمیریم ولی تنورمون علیالحده است. تنور تو عقدی بود، تنور من صیغهای تیغهای!»